Dyrektywa 2011/7/UE w sprawie opóźnień w płatnościach
Dyrektywa w sprawie opóźnień w płatnościach (2011/7/UE) przewiduje, że w transakcjach handlowych między firmami (przedsiębiorstwami) termin płatności ustalony w umowie nie powinien przekraczać 30 dni kalendarzowych, ale może zostać wydłużony do 60 dni, o ile wyraźnie nie uzgodniono inaczej w umowie, i pod warunkiem, że nie stanowi to rażącej niesprawiedliwości wobec wierzyciela. Dlatego też brak wiążącego maksymalnego terminu płatności w transakcjach między przedsiębiorstwami jest często wykorzystywany do ustanawiania terminów płatności, które albo są znacznie dłuższe, niż życzyłby sobie wierzyciel, albo nie są uzasadnione praktykami handlowymi ani charakterem umowy.
Brak wspólnych ram w zakresie nieuczciwych praktyk handlowych kontrastuje z innymi obszarami, które reguluje WPR i które mają bezpośrednie znaczenie dla podmiotów gospodarczych, takimi jak zasady konkurencji, przepisy dotyczące pomocy państwa i normy handlowe. We wspomnianych obszarach wspólna organizacja rynku (rozporządzenie (UE) nr 1308/2013) określa wspólne zasady odnoszące się do warunków rynkowych, z jakimi mają do czynienia podmioty gospodarcze w UE, aby przyczynić się do spójności gospodarczej i społecznej, a także do zapewnienia równych warunków działania na jednolitym rynku.
